Waarom onzekerheid je redt van FOMO-aankopen

Ik trapte steeds weer in dezelfde val: kopen vanuit FOMO. Totdat ik besefte wat ik écht nodig had —en dat was niet nóg een cursus. 😜

Daar zat ik weer; op Instagram met de volgende nieuwste cursus in het winkelmandje. Nu nog met dikke vette korting. Nog minder dan twee uur te gaan voordat de prijs omhoog schiet.

Terwijl de welbekende pop-ups op mijn beeldscherm verschenen (“Jantje kocht deze cursus 2 minuten geleden” en “Pietje kocht deze cursus 3 minuten geleden”), verzamelde mijn brein allerlei redenen waarom ik deze cursus écht NU moest kopen.

• Wat als ik “achter” zou gaan lopen op alle andere ondernemers die deze cursus wél kochten?

• Was dit niet écht een logische volgende stap in mijn reis als ondernemer?

• We hebben een startup he, dus ik moet écht nieuwe kennis verzamelen (?!?!)

• Wat als iedereen die deze ronde instapt wél de vruchten zouden plukken van deze cursus —en ik niet?!

Diep in mijn hart wist ik wel dat ik ‘m waarschijnlijk niet zou afmaken. En ik wist ook dat ik deze cursusmaker en haar manier van “teachen” helemaal niet zo chill vind.

Tegelijkertijd vlogen er ook gedachten door mijn hoofd over dat dit misschien dé cursus was die álles zou veranderen. Dat dit dé cursus zou zijn waarmee ik onze startup (coöperatie Groeilokaal whadduuuup) de ether in zou knallen —met minimaal 1 miljoen per maand he, you know the drill.

Mehhh.

Eerlijk: ik houd van ontwikkeling en nieuwe dingen leren én dit was niet de eerste keer.

Vorige keer (een paar werken eerder) kocht ik ook een cursus “die alles zou veranderen”. Haha en waar lag die nu? Juist ja: ergens in mijn inbox. Ik had niet méér kennis gekregen, alleen maar méér schuldgevoel over weer een uitgave die lag te verstoffen.

En toch... hier zat ik weer —met inmiddels nog een uur te gaan voordat de korting zou vervallen.

Ik realiseerde me: dit was een hevig terugkerend patroon.

Maar echt: hardnekkig. Verstikkend. Irritant.

Telkens als ik me onzeker voelde in het ondernemerschap —vooral wanneer er te veel ruis was, wanneer ik even niet meer wist wat míjn volgende stap was— dan dacht ik dat some random person het antwoord had.

Ik dacht serieus dat als ik maar de juiste cursus vond, alles weer helder zou worden.

Totdat ik me dus realiseerde: ik heb niet méér kennis nodig. Niet nóg meer informatie. Niet weer een nieuwe methodiek. Of nieuwe hersenspinsels van anderen.

Terwijl het ook écht heel ongemakkelijk voelde om gewoon niets te doen. Om al die blije popups voorbij te zien komen (en stiekem door te berekenen wat de omzet zou zijn hahaha). Om niet meteen naar antwoorden te grijpen.

Het was alsof een deel van mijn brein smeekte om een oplossing —of kan ik beter zeggen: verlossing?!

Maar toen ik even in die onrust bleef zitten (hallo grote zeecontainer, hallo emotieregulatie, halloooo ongemak) zonder direct te handelen, merkte ik iets MEGA belangrijks op: hoe langer ik wachtte, hoe minder urgent mijn paniek voelde.

De ruis werd minder. De mist trok op. En ja hoor.. toen zag ik het.

Wat ik werkelijk nodig was, was rust —zodat mijn zeer geliefde en alle bepalende helderheid kon terugkeren.

Eerst dacht ik dat mijn eigen onvermogen, het verminderde vertrouwen in mezelf en onzekerheid problemen waren die ik moest fixen. Zodra ik het kon opmerken, dacht ik van “oh nee ik weet het niet, ik voel me waardeloos dus ik MOET. NU. ANTWOORDEN. vinden” — is vooral super irritant bij goede FOMO-marketing, heb ik inmiddels óók geleerd.

Maar toen zag ik dat onzekerheid niet de boeman was, maar juist de wegwijzer.

Dat als ik het er gewoon liet zijn (hoe ongemakkelijk ook), ik niet wéér in de FOMO-ruis hoefde te verdwalen, maar gewoon kon wachten tot mijn eigen kompas weer zichtbaar werd.

Want zo leerde ik (met nog minder dan 20 minuten tot de korting zou vervallen): als ik mijn onzekerheid kon verdragen zónder er direct iets aan te willen fixen of oplossen, dan ebde de FOMO vanzelf weer weg.

Want er was écht niks te missen.

Het enige wat ik moest doen, was zélf weer grip krijgen.

Dus nu heb ik een nieuwe regel die ik graag met je deel, want wie weet heb je er iets aan. Voordat ik iets koop, check ik eerst in bij mezelf —ja ook om Paul te ontlasten in deze, want hij wordt gillend gek van mij en al mijn cursussen (hahaha).

• Ben ik op zoek naar kennis?

• Wil ik van deze persoon leren? (heel vaak is dit antwoord NEE trouwens)

• Ligt dit alles in lijn met A) mijn waarden en B) mijn doelen?

Of.. ben ik op zoek naar een quick fix voor mijn eigen onzekerheid?

Als het dat laatste is, sluit ik alle tabbladen en sluit ik mijn ogen of pak ik de Bijbel.

En ik kan je alleen maar bemoedigen: het is een eenvoudige check-in, en het heeft me oprecht al honderden euro’s bespaard —en vooral heeeeel veeeel ruis.

Dus lieve lezer… de volgende keer dat je voelt dat je iets MOET kopen…

STOP.

— Stilte Toevoegen Om Perspectief (te krijgen) —

Check in bij jezelf met de volgende vraag:

Heb ik echt méér kennis nodig of heb ik eigenlijk gewoon rust nodig?

En als het antwoord vaag en troebel is, weet dan: je mist écht niks. Je hoeft alleen maar te blijven staan —net zoals zo’n sneeuwbol.

Zodat je innerlijk kompas weer zichtbaar wordt en je vanuit helderheid kunt doorgaan met je mooie missie!

Liefs,

Saraï